yukarıda aynı coğrafyada yarım saat arayla çekilmiş iki fotoğraf görüyorsunuz..
‘terk-i dünya yolculuğu’nun ilk kilometrelerinde dibinde dinlendiğim bolu’daki ‘gölcük’ gölünden çekilmiş iki fotoğraf..
birisi geniş açıdan, uzak plandan.. tıpkı günümüz medyasının her boku geniş açıdan yansıtıp, damara narkozu verdiği fotoğraflar gibi.. gerçekleri tam olarak göstermeyen, aldatan bir fotoğraf.. cennet bir dünya.. her şey yolunda ve tıkırında bu dünyada..
diğeri ise dar açıdan, yakın plandan.. o cennet gölün yakın plandan çekilen bir fotoğrafı..
o gölün ani ve sarsıcı bir şekilde tecavüze uğradığının delaleti..
yani acı gerçekler..
her sene en az beş altı kere gittiğim bir göl..
sadece çeşit çeşit kuş, rüzgar, ağaç, su sesi ve lanet olası ‘insan sesi’ duyabileceğiniz bir yer..
binlerce kilometrelik yolculuğumuzun başlangıcında yolumuzdan saparak tekrar çıktım o gölün yanına.. on saniye sonra tekrar büyülendim.. gölün hemen kenarına koştum.. her gidişimde fotoğraf aldığım, tahta banka oturduğum gölün o kenarı işte ikinci fotoğraftaki gibi çöp doluydu..
her bok vardı affedersiniz..
ben ‘titus tüneli’ndeki antik mezarlıkların içinde yüzlerce prezervatif görüp toplayıp çöpe atmış birisiyim.. yani alışkınım bu tür tecavüzlere..
fakat burada yıkıldım..
buraya kadar insanlık canavarı gelemez demiştim..
burayı da beceremezler demiştim..
fakat hayır, işte uzaktan kepçe sesi geliyordu..
buraya da ulaşmıştı : ‘PARKE TAŞI HASTALIĞI..’
benim teorimdir : ‘parke taşı hastalığı..’
evet buraya ulaşıp bulaşmıştı ‘parke taşı hastalığı..’
teorim şu : parke taşının, asfaltın girdiği yerler bir sene içinde dejenere olup, iki sene içinde kirlenmesini tamamlayıp, üçüncü senesinde son nefeslerini yaşayıp, dördüncü senesinde ruhunu müteahhit ideolojisine vermesidir..
gölün etrafına parke taşı döşüyorlardı..
insanlarına gölün etrafında yürüyüş yaparken kırmızı toprakla kirlenmesin diye pabuçları, toz olmasın diye çorapları, kirlenmesin diye elbiseleri tane tane ve de müthiş özenle parke taşını DÖŞÜYORLARDI gölün kenarına..
hiç tanımadığımız kuş türleri ve de gölün sözcüleri ‘kurbağalar’ ile reis ‘helikopter’ çığlık çığlığa bize anlatmaya çalıştı durumu ve yardım için yalvardılar..
sustuk, küfrettik..
ve ağladık belli etmeden..
huzuru, cennette katlediyorlardı..
‘tanrılar’, plan – proje – istihkaklarını paylaştırıp katledilmesine izin vermişlerdi bu sessiz cennetin..
ağladık..
ağladık..
ağladık..
birbirimize belli etmeden ağladık..
ben aslında acizliğime ağladım..
düşündüm..
ne kadar zamanda bu parke taşlarını söker yok ederim diye..
tek başıma sanırım yüz insan hayatı süresi lazım olurdu..
ama benim bir hayatım olsa da, bir parke taşı bile yok etsem o ‘helikopterin’ çığlığına kulak vermiş olacağım..
ve işte çalışıyordu kepçe, parke taşı için gerekli yabancı kumu taşıyıp yaymada..
yaşasın ayaklarımız kırmızı kum olmayacak artık..
yaşasın parke taşı ideolojisi..
ama bence parke taşlarının rengi güzel değildi..
gelecek sene göle uygun bir renkte değiştirilsin, mavi ya da yeşil olsun ve yeni müteahhitler palazlansın..
yorgun, bitik ve yılgınım..
yorum yapmayacaktım iki fotoğrafa fakat ‘terk-i dünya yolculuğu’nda çektiğim fotoğrafların, videoların içinde bu iki fotoğraf ruhumun, hayatımın her an, her yerde ……………. göstergesi olduğundan, suratıma sağlı sollu şamarı çaktığından yazdım bu abuk sabuk yazıyı..
dayanamadım yazdım..
bazılarını, özelikle ‘medeniyet timsallerini’ incittiysem hiç kusura bakmasınlar, hayatım onları incitmekle ve parke taşlarını söküp fırlatıp atmakla geçecek..
kahrolsun parke taşları..
parke taşsız fakat gülüşünüzle kalın..
Crockett..