‘bölünüyor gece..
bölük pörçük durmadan bölünüyor gece.
milyon kere sen olma yolunda sesine bölünüyorum. ve biliyor musun sevgili birinin suretini hayal etme şansın vardır ama sesini ve soluğunu hayal etme şansın hep yitik bir sokağın karanlığı gibi kalıyor.
durmadan bölünüyorum..
düşlerinin ayazı vursa da aynama en çok oradan ısıtırım düşlerini bilirsin.
yanı başımda değil sevgili, ruhumun içindeki direnişin adısın sen.
bildiğim gece bana bölünüyor ben gecedeki kuş seslerini fısıldayan çocukların sesine bölünüyorum.
kendi dışımızda herkesi gördüğümüz bir iç ayna..
yarası kanamasın diye üzerine kendimizi siper etmeye çalıştığımız çocuklar..
çıkrık sesiyle umutları yarınlara ertelenmiş sokak yosmaları..
bölünüyorum durmadan onlara ve gözlerinin açıkta kalan yanlarına bölünüyorum..
ahh çok yorgunum çook. kitaplığımın arasına sıkışmış bir tahta kurdu var onun gibi zamansız bir çaresizliğe yorgunum..
şimdi fark ettim susmuş o da sevgili.
o da mı terk etti beni dersin yoksa o da mı kemirmekten yorgun düştü yüreğimi..’
‘Mavinin Çığlığı’