‘onlar el sıkıştıklarında , bütün insanlık için parlar güneş..
onlar gülümsediklerinde , küçük bir kırlangıç fırlar gür sakallarından..
onlar uyuduklarında , on iki yıldız düşer boş ceplerinden..
onlar öldüklerinde , onların bayrakları ve davullarıyla yokuşu tırmanır hayat..’
YANNİS RİTSOS (Yunanlıların Öyküsü şiirinden.. – BÖLÜM – I )
İKİMİZ
El sıkıştığımız anda , rüzgarın
avuçlarımız arasında sıkıştığını duymadın..
Belleğin kendisini hazırlamasıydı bu aslında.
Buluşmadan önceki ayrılıştı.. Duymadın..
Eksiksizdin sen ; bütün çıplaklığına sarınmış ,
Bir orman yangınındaki ağaçlar gibi , onurlu ve
korunmasız..
YANNİS RİTSOS
SON İSTEK
Şiire , aşka ve ölünme inanıyorum , diyor ,
işte bu yüzden ölümsüzlüğe de inanıyorum..
Bir dize yazıyorum , dünyayı yazıyorum ; ben varım ;
dünya var..
Bir ırmak akıyor serçe parmağının ucundan..
Yedi kere bir ırmak gökyüzünün mavisi.. Yeniden
ilk gerçek oluyor bu arılık , bu benim son dileğim..
YANNİS RİTSOS
(Bir Mayıs Günü Bırakıp Gittin – Yannis Ritsos , Çeviri : Cevat Çapan , Can Yayınları , 2008..)