bu çiçekleri geç söyle bahar zorlamasın kendini artık
ben yokum. ezberlediğin sevda da
ayaklarımı ıslatan dünya annemi delirtti
rüya görse belki düzelir,
balkondan düşen bir saksı gibi, öylesine ölür belki ağlarım.
ısıtma saçlarımı onlar yerçekimine sadık,
sadık kalsın dağlara bakarken.
bu uçmayı bilmeyen kuşlar, sevişemeyen orospular
ve halk düşmanlarıyla iktidar çok… ne kadar köprü varsa hepsinin altındayım
uzat şu ateşi gömleğimi göğsümden ateşle
çıkartmalıyım
şuramda hala soğumayı bekleyen bi’şey var
ölürsem geçer.
‘Papyrus’