‘uzun zamandır yazmıyorum , yazmak da istemiyorum.. sağ olsunlar sarıyla , reis idare etmeye çalışıyorlar aylakadamız’ı..
iş dışında hiçbir şeyde tutunamazken ve iş dışındaki hiçbir şeyde ‘yedek’ bile olamazken , hayalet bile olamayacak kadar yokken yazmak için hiçbir isteği olmuyor insanın.. günlerim 24 saat BEHZAT Ç. izlemek , okumak , seyahat etmek ve spor yapmakla geçiyor.. sporum da ilginç : alkol dolu poşetleri taşımak , onları içmek , içerken yaptığım en büyük egzersiz ise eğer bira içiyorsam bira kapaklarını bükmek (çok zor bir egzersiz bu , aman beyin fıtığı olanlar yapmasın doktorlarına danışmadan) , daha sonra da boş alkol şişelerini çöp kutusuna kadar taşıyıp onları ağzına kadar dolu çöpe fırlatmak.. hayatım tükettiğim alkolle birlikte şehrin lağım sularına akıp karışıyor.. BEHZAT Ç. ile yatıp kalkıyorum , onunla karşılıklı içiyorum sabahlara kadar.. benim kadar yok ve benim kadar öfkeli , benim kadar umutsuz ve tükenmiş..
işte bu kadar ‘güzel , neşeli ve hareketli’ günler geçirirken bugün yazmak için dünyanın en güzel sebebi var artık : aylakadamız ailesinin en küçük ferdi GÜNEŞİMİZ doğdu.. en küçük AYLAK aramıza katıldı bugün..
içimdeki tüm öfkeyi haykırıcasına bağırarak , çığlık atarak doğdu GÜNEŞİM.. onu ilk camların arkasından çığlığını duyup gördüğümde gözlerim doldu , arkamı döndüm koridora çıktım , derin derin nefes aldım sonra tekrar döndüm yanına..
içim dolup taştı bugün , onun için çok şey yazacağım kafamı biraz daha toparlayınca..
bugün arayıp soran ve gelen tüm dostlara çok teşekkür ediyorum.. hastaneye kadar gelen halo dayı , abidin dayı , ciğerim , gürselim , ahmet baba ve ümo’ma da ayaklarına , yüreklerine sağlık diyorum..
annesine ve babasına GÜNEŞİMİZLE birlikte sağlık , mutluluk dolu nice yıllar diliyorum..
GÖZÜMÜZ AYDIN , HOŞ GELDİN BEBEK , HOŞ GELDİN GÜNEŞ..’
Crockett..
